મોર્નિંગ વૉકમાં ટૉકમ ટૉક

શિયાળાની સવારે આવું ‘સેટિંગ’ થઈ જાય તો આંગળી ચીંધ્યાનું પુણ્ય તો મળે!

- સુષમા શેઠ

કબાટમાંથી મુકેશભાઈએ મંકી કૅપ, મફલર,  ટ્રેકસૂટ અને વૉકિંગ શૂઝ કાઢી ઘોષણાપત્ર જાહેર કર્યું: ‘હું આવતી કાલથી મોર્નિંગ વૉક માટે ગાર્ડનમાં જવાનો છું.' શિયાળામાં તબિયત સુધારવાના હેતુએ એમની આળસ ઉડાડી મૂકી.

‘હુંય સાથે આવીશ. એક કરતાં બે ભલા. દિવાળીની મીઠાઈઓ ખાઈને મારી કમર આમ પણ કમરા જેવી બની ગઈ છે. જીવ બળે એ કરતાં કૅલરી બાળવી સારી.’ વસ્ત્રો ફિટ ન થવાથી ગીતાબહેનને ફિટ રહેવાની હોંશ ઊપડી.

‘તું રે’વા દે. રાતના મોડે સુધી સિરિયલો જોઈ જોઈને દુઃખી થાય છે અને સવારે વહેલી ઊઠતી નથી. સપનામાં મૈ તુમ્હારે બચ્ચે કી મા બનનેવાલી હૂં એવું કંઈક બબડે છે. ભગવાન જાણે, આ ઉંમરે હજી તને મા બનવાનાં સપનાં ક્યાંથી આવે છે! પણ તારા બબડાટને લીધે મારી ઊંઘ ઊડી જાય છે. તારે આરામ કરવો એટલે શું કે ઘરમાંય બધાને આરામ મળે.’ કહી મુકેશભાઈ સ્વગત બોલ્યાઃ મનેય ગાર્ડનમાં ઘડીક એકાંતનો પરમાનંદ મળે. બાકી, બાથરૂમમાં શાંતિથી નહાતો હોઉં તોય બૂમો પાડે કે કેમ આટલી વાર લાગી? લપસી પડ્યા છો? ઝટપટ બહાર નીકળે તો પાછી પૂછે કે સાબુ સરખો ચોળ્યો કે નહીં?

 ‘ના. તમને એકલા નહીં જવા દઉં. હું તમને કંપની આપવા આવીશ.’ ગીતાબહેન એકનાં બે ન થયાં.

ગીતાબહેનની કંપનીના વિચારે મુકેશભાઈ કંપી ગયા.

બીજી સવારે ગીતાબહેને સેટ કરેલું એલાર્મ વાગ્યું એટલે વૂલન્સ ચઢાવી બન્ને તૈયાર થઈ મહાકાર્ય સિદ્ધ કરવાનું હોય એમ વૉક માટે જવા નીચે ઊતર્યાં. ગીતાબહેન ગાડીમાં બેસવા ઉતાવળાં થયાં.

‘ચાલ, ચાલવા માંડે, ત્યાં કેમ ઊભી રહી?’ ‘લે! કારમાં નથી જવું? હું આવા ખાડાવાળા ઊબડખાબડ રસ્તે નહીં ચાલુ.’ ‘

'પણ રોકડી સાત મિનિટના રસ્તે તો ગાર્ડન છે. આપણે પગ ચલાવવાના છે, કાર નહીં.' જો કે ખાસ્સી ચાર મિનિટની દલીલ બાદ મુકેશભાઈના નાજુક કર્ણપટલે સહનશક્તિ ગુમાવતાં એમણે શરણાગતિ સ્વીકારી લીધી અને કારનેય મોર્નિંગ વૉક કરાવતાં બન્ને ગાર્ડનમાં પહોંચ્યાં.

‘દૂર દૂર પાર્ક ન કરતા. મને ગેટની સામે ઉતારો.’

ગીતાબહેનની વૉકિંગ ક્ષમતા પર મુકેશભાઈને શંકા જાગી. જો કે ગીતાબહેનની ટૉકિંગ ક્ષમતા અંગે કોઈ બેમત નહોતો એમાંય ગીતાબહેનને એમની સખી રૂપા મળી ગઈ.

‘અલી, બહુ વખતે દેખાણી.’