અમે પાગલોના નહીં, ડાહ્યા લોકોના ડોક્ટર છીએ!

સાઈકિયાટ્રિસ્ટ પાસે સારવાર લેવામાં આપણને આટલો સંકોચ કેમ છે?

- ડૉ. અપર્ણા દેશમુખ

બારમા ધોરણમાં આવેલો ચિરાગ બેએક મહિનાથી ઉદાસ રહેતો હતો. સરખું ભણે નહીં. કોઈની સાથે વાત ન કરે. નાની-નાની વાતમાં ગુસ્સો કરવા માંડે. એની મમ્મી શિલ્પાને અણસાર આવવા લાગ્યો. કરિયર ઠેરવવાના ટેન્શનને કારણે દીકરાને ડિપ્રેશનનાં લક્ષણો લાગતાં હતાં એટલે શાહદંપતીએ સાઈકિયાટ્રિસ્ટ પાસે જવાનું નક્કી કર્યું. જો કે ઘરના વડીલે વાંધો લીધોઃ એવી વળી કઈ બીમારી છે કે આવા ડૉક્ટર પાસે જવું પડે? એના કરતાં સરખું ખવડાવો–પિવડાવો, એકાદ વાર બહાર ફરી આવો એટલે બધું સારું થઈ જાય.

જો કે એવું ના થયું. એક દિવસ તો ચિરાગે આપઘાતનો પ્રયાસ કર્યો. છેવટે એને એક સાઈકિયાટ્રિસ્ટ પાસે લઈ જવામાં આવ્યો. એમની સારવારથી ચિરાગ ડિપ્રેશનમાંથી બહાર આવી ગયો. થોડા મહિના પછી એની દવા પણ બંધ થઈ ગઈ.

અલકા અને રમેશનું દામ્પત્યજીવન મુશ્કેલીમાં હતું. બન્ને પોતપોતાની કરિયરમાં બિઝી રહેવાથી એકમેકથી દૂર થઈ ગયાં હતાં. લગ્નને ચાર વર્ષ થઈ ગયાં હતાં, પણ બન્ને વચ્ચેની આત્મીયતા ઓછી અને કંકાસ વધતો જતો હતો. વાત છેવટે છૂટાછેડા સુધી પહોંચી ગઈ. તોય કોઈકની સમજાવટથી બન્નેએ નક્કી કર્યું કે છેલ્લા ઉપાય તરીકે કાઉન્સેલિંગ ટ્રાય કરીએ. વાત જાણીને ઘરવાળા થોડા નારાજ થઈ ગયાઃ ઘરની વાતમાં, મિયાં-બીવી વચ્ચે ત્રીજી વ્યક્તિનું શું કામ? જો કે અલકા અને રમેશ એક ફૅમિલી કાઉન્સેલરને મળ્યાં. એમની સાથેની અમુક સેશન્સ પછી બન્ને વચ્ચેની વાતચીતમાં એકમેક સામે ફરિયાદને બદલે એકબીજાને સમજવાની લાગણી ઊભી થઈ, કંકાસ પણ ઘટ્યો.