നരകവാതിലിനപ്പുറം ഒരു ചങ്ങാതി

നരകജീവിതത്തിൽ അവാച്യമായ സുരക്ഷിതത്വം അയാളെനിക്ക് പകർന്നുതന്നു. നല്ല വാക്കുകളുടെ കലവറയായ ആ മനുഷ്യനെ ഞാനെങ്ങനെ മറക്കും

- എച്ച്മുക്കുട്ടി, എഴുത്തുകാരി

1990 ലെ ദില്ലിയാണ്. അഗ്നിയും വിഷസർപ്പങ്ങളും നിറഞ്ഞ നരകജീവിതവുമായി ഞാൻ മല്ലടിക്കുന്ന കാലം. എനിക്ക് നാടോ വീടോ സ്ഥിരം ജോലിയോ ബന്ധുക്കളോ ഇല്ലായിരുന്നു. എന്റെ നാലുവയസ്സുള്ള മകൾ എന്നിൽ നിന്ന് ബലമായി തട്ടിപ്പറിക്കപ്പെട്ട് തൃശ്ശൂരിൽ അവളുടെ ശരീര പിതാവിനൊപ്പം ജീവിക്കുകയാണ്.

ഡെവലപ്മെന്റ് ആൾട്ടർനേറ്റീവ്സ് എന്ന സംഘടനയിലാണ് എനിക്ക് ജോലി. വല്യ ഉദ്യോഗമൊന്നുമല്ല. ടൈം എക്സിബിഷനു വേണ്ടി, ജൻപഥിലെ ഇന്ദിരാഗാന്ധി ഇന്റർനാഷണൽ സെൻററിലെ സൈറ്റിൽ നിർമിക്കുന്ന മണ്ണിഷ്ടികകളുടെ എണ്ണം, ഘനം, തൂക്കം, നീളം, വീതി ഇവ അളന്ന് എഴുതിവയ്ക്കുന്ന ജോലിയാണ്.

“ജൂൺ ഈസ് ദ ഹോട്ടസ്റ്റ് മന്ത് എന്നാണ് ദില്ലിക്കാർ പറയുക. തികച്ചും ശരിയാണ്. ദില്ലിയിലെ ആദ്യ വേനലായിരുന്നു എനിക്ക്. അവിടത്തെ വേനൽ അനുഭവിച്ചുതന്നെ അറിയണം. കേരളത്തിലെപ്പോലെ വിയർത്തൊഴുകുകയില്ല. ഡ്രൈ ഹീറ്റ് എന്നുണ്ടല്ലോ. അതാണ്. കാറ്റടിച്ചാൽ കനൽ വാരി എറിയുന്നപോലെ തോന്നും. സൂര്യനസ്തമിച്ചാലും ചൂട് കുറയില്ല. ചുട്ടു പഴുത്ത കെട്ടിടങ്ങളുടെ വികിരണം അപ്പോഴും ഉണ്ടാവും. രാത്രി രണ്ടുമണിയൊക്കെ ആവുമ്പോഴാണ് നേരിയ ഒരു തണുപ്പ് തോന്നുക.