സ്വയംഭൂവല്ല സ്നേഹം

പോഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടില്ലെങ്കിൽ മുരടിച്ചു പോകുന്ന ചെടി തന്നെയാണ് സ്നേഹം

- ആർ. രാജശ്രീ

ഞങ്ങളുടെ പെൺകുട്ടിക്കാലം വിവാഹത്തെയും ദാമ്പത്യത്തെയും കുറിച്ചുള്ള കാല്പനികസ്വപ്നങ്ങൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിക്കപ്പെട്ടതായിരുന്നു. സ്വപ്നത്തിൽ നല്ലതും ചീത്തയുമുണ്ടാവാമല്ലോ. ത്യാഗശീലയും വികാരങ്ങളൊന്നും പ്രകടിപ്പിക്കാത്തവളുമായ ഭാര്യയക്കാണ് സ്വീകാര്യതയെന്ന് ഞങ്ങളിൽ പലരും ധരിച്ചു വച്ചിരുന്നു. അക്കാലത്തെ പെൺകുട്ടികളുടെ ഫോട്ടോകൾ കാണണം. വിഷാദവതികളായി സ്വയം അവതരിപ്പിക്കുന്നതാണ് അഭികാമ്യമെന്നു പോലും പലരും കരുതിയിരുന്ന കാലമാണ്. തുറന്നു ചിരിക്കാതെ, കപ്പൽ ഇപ്പോൾ മുങ്ങും എന്ന മുഖഭാവവുമായി ജീവിതത്തിലെ പ്രസരിപ്പാർന്ന ഒരു കാലത്തെ ഞങ്ങൾ അടച്ചു കളഞ്ഞിരുന്നു. ഞങ്ങളെല്ലാം ചിന്താവിഷ്ടകളായ സീതമാരായിരുന്നു. പാരമ്പര്യത്തെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ടാണ് ഞങ്ങൾ ആധുനികതയിലേക്ക് ഒഴുകിയത് എന്നു വേണമെങ്കിൽ പറയാം.

വീട് ഭംഗിയായി നോക്കുക, വീട്ടുപണികൾ വൃത്തിയായി ചെയ്യുക, ഭർതൃ വീട്ടുകാർക്ക് പരമാവധി അഭിമതയായിരിക്കുക, ഭർത്താവുമായി മറ്റൊരു വീട്ടിൽ മാറിത്താമസിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുക പോലും ചെയ്യാതിരിക്കുക എന്നിവയാണ് അക്കാലം വധുക്കളുടെ പ്രാഥമിക ചുമതലയായിരുന്നത്. വിവാഹമെന്നത് ആത്യന്തികമായി അതിലുൾപ്പെടുന്നവർക്ക് മാത്രം ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള ഒരു കരാറാണ്. പക്ഷേ, സ്ത്രീയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വിവാഹം അന്യമായതെല്ലാം ചേർന്നു വരുന്ന ഒരു പാക്കേജാണ്. പങ്കാളികൾ തമ്മിൽ അവശ്യം ഉണ്ടാവേണ്ട മാനസികമായ ഇഴയടുപ്പത്തിന് ഏറ്റവും അവസാനത്തെ പരിഗണനയാണ് ഇന്ത്യൻ കുടുംബങ്ങളിൽ കിട്ടുക. വിവാഹം എന്നൊരു ചടങ്ങോടെ ദമ്പതികൾ ആജന്മബന്ധുക്കളായിത്തീരുമെന്നത് മറ്റുള്ളവരുടെ കാഴ്ചപ്പാടിലാണ്. അവർ തമ്മിൽ മനസ്സിലാക്കുകയും പരസ്പരം പരിഗണിക്കുകയും മാനിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത ഇപ്പോഴും വേണ്ട രീതിയിൽ മനസ്സിലാക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല.