மனித குலத்தின் சாபக்கேடாக சித்திரவதைகள்

கள்ளங் கபடம் இல்லாது பொக்கை வாயைத் திறந்து சிரிக்கும் பால் மணம் மாறாத பச்சிளம் குழந்தையைக் கண் டவுடன் யாரும் தன்னை அவதானிக்க வில்லை என்பதை அக்கம் பக்கம் பார்த்து உறுதிப்படுத்திக் கொண்ட பின்னர் அந்தக் குழந்தையை திருட்டுத்தனமாக கிள்ளி விட்டு அவர்கள் அழுவதைக் கண்டு மகிழ்ச் சியடையும் சிறார்களை நாம் எமது சமூ கத்தில் ஆங்காங்கே காண்கிறோம்.

- ஆர். ஹஸ்தனி

அந்த சிறுவர்களைப் பொறுத்தவரை அவர்கள் முன்னாலுள்ள அந்தப் பச்சிளம் குழந்தை அவர்களுக்கு விளையாடுவதற்குக் கிடைத்த அரிய பொருள் மட்டுமே. தாம் கிள்ளுவதால் அந்தக் குழந்தை அடையும் வேதனை, சித்திரவதை தொடர்பில் அறியாப் பருவத்திலுள்ள அந்த சிறுவர்களில் பலர் உணர்வதில்லை. தாம் கிள்ளுகையில் அழ ஆரம்பிக்கும் அந்தக் குழந்தையின் மாறும் முகபாவத்தை அவர்கள் ஒரு வேடிக்கையொன்றாக மட்டுமே நோக்குகின்றனர்.

அந்த சிறுவர்கள் வளர்ந்து பக்குவம் அடைகையில் பச்சிளம் குழந்தைகள் உட்பட தன்னையொத்த சக மனிதர்களின் வலிகள், வேதனைகள் என்பவற்றை மெல்ல மெல்ல உணரத்தலைப்பட்டு அவர்களுக்காக பச்சாதப்படும் மனோநிலைக்கு இயல்பாக மாறுவது யதார்த்தமாக உள்ளது.

எனினும் இன்று உலகமெங்கும் வாழ்க்கையின் அனுபவங்கள் பலவற்றைத் தாண்டி பக்குவமடைந்த வயதிலுள்ள ஒரு சில தரப்பினர்களால் மனிதாபிமானத்தை மறந்து மற்றவர்களுக்கு எதிராக கொடூரமான சித்திரவதைகள் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டு வருவது துரதிர்ஷ்டவசமானதாகும்.

சித்திரவதை என்பது தனி நபர்களாலும் குழுக்களாலும் அதிகாரத்திலும் செல்வநிலையிலும் அந்தஸ்திலும் உயர் மட்டத்திலுள்ள வர்க்கத்தினர் ஒரு சிலராலும் அரங்கேற்றப்பட்டு வருகின்றது. வீடுகளிலும் சமூக மட்டத்திலும் இவ்வாறு சித்திரவதைகள் முன்னெடுக்கப்படும் போது அதற்கு சட்ட ரீதியான அணுகுமுறையை நாடி தீர்வைப் பெறுவது சாத்தியமாகிறது.

ஆனால் அதிகாரத்திலும் அந்தஸ்திலும் செல்வ நிலையிலும் உயர் மட்டத்திலுள்ளவர்களின் செல்வாக்கின் கீழ் முன்னெடுக்கப்படும் சித்திரவதைகளிலிருந்து தப்பிப்பது மற்றும் அதற்கான நிவாரணம் பெறுவது என்பன கல்லில் நாருரிப்பதை விடவும் மிகவும் சிரமமானவையாக உள்ளன. குறிப்பாக சட்ட அமுலாக்கப் பிரிவிலுள்ள தரப்பினரால் முன்னெடுக்கப்படும் எதேச்சதிகார கைதுகள் மற்றும் சித்திரவதைகள் என்பன அப்பாவிப் பொதுமக்களைப் பொறுத்த வரை மீள முடியாத சாபக் கேடுகளாக உள்ளன.