நியோவின் ரோபான்டு

பள்ளியின் டெக் ப்ளாக்கில் ஒரு புதிய வகுப்பு துவங்க ஆயத்தமானது - செயற்கை நுண்ணறிவு மற்றும் ரோபோடிக்ஸ்.

- அல்கா ஜெயின்

மாணவர்கள் மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தனர். முன் இருக்கையில், எப்போதும் போல், கூர்மையான பார்வையும் ஆழமான சிந்தனையும் கொண்ட எட்டாம் வகுப்பு மாணவன் நியோ மேத்தா உட்கார்ந்திருந்தான்.

அவன் பெயர் மட்டும் ஸ்டைலிஷ் அல்ல! அவனுடைய சிந்தனைகள் அதைவிட முன்னோக்கியவையாக இருந்தன.

வகுப்பிற்குள் வந்தார் மிஸ்டர் கஜேந்திரன். அவருடைய மீசை ஒரே நெடுங்கட்டையாக இருந்தது - அது எந்தக் கேள்வியையும் வாளைப் போல் வெட்டியடிக்கத் தயாராக இருந்தது போல!

வந்தவுடனே, அவர் கேட்டார், “இன்று நாம் ரோபோடிக்ஸ் பற்றி கற்போம். ரோபோடிக்ஸ் என்றால் என்ன யாராவது சொல்ல முடியுமா?” என்றார்.

நியோ உடனே கையை உயர்த்தினான் : “சார், ரோபோடிக்ஸ் என்பது மனிதரைப் போல சிந்தித்து செயல்படும் இயந்திரங்களை உருவாக்கும் துறை. இது மோட்டார்கள், சென்சார்கள், ஆக்டிவேட்டர்கள் மற்றும் மைக்ரோபிராசஸர்களை உள்ளடக்கியது.”

மிஸ்டர் கஜேந்திரன் புன்னகையுடன், “அருமையான பதில்!” என்றார்.

நியோ மீண்டும் கேட்டான்,

“சார், நாம ஸ்பீச் ரெக்கக்னிஷனை சேர்த்தால், ரோபோ நம்மை புரிந்து கொள்ள முடியுமா? மேலும், நாம ஆர்டிபிஷியல் நியூரல் நெட்வொர்க் இணைத்தால், அது தானாகவே முடிவெடுக்குமா?

இந்த முறை, ஆசிரியரே சற்று சங்கடமடைந்தார். அவர் மௌனமாக, “ஹம்.. என்றார். இந்தக் குழந்தை, பேராசிரியராக இருக்க வேண்டியவன் போல!” என நினைத்து.

அடுத்த நாள், மிஸ்டர் கஜேந்திரன் முழுமையாக தயார் நிலையில் வந்தார். ஆனால் நியோவின் ஆழமான கேள்விகள் ஓயவில்லை. இப்போது அவனது கேள்விகள் தார்மீகக் கோட்பாடுகள் மற்றும் எமோஷனல் மெஷின் லேர்னிங் பற்றியவையாக இருந்தன.

மதிய உணவுப் இடைவெளியில், மிஸ்டர் கஜேந்திரன், முதல்வர் மிஸ்ஸஸ் மதுஷ்ரீயை சந்தித்தார். "மேடம், நியோ வகுப்பின் எல்லைகளைவிட அதிகமாக கற்றுக்கொள்ள விரும்புகிறான். அவனுக்காக சிறப்பு ஏற்பாடுகள் தேவை.”

மதுஷ்ரீ பதிலளித்தார்:

அடுத்த நாள், பள்ளி ஐந்து நாள் விடுமுறை அறிவித்தது. அனைத்து மாணவர்களும் விளையாடுவதற்காகத் திட்டமிட்டனர்.

அவனுடைய நண்பர்கள் ரவி, சாக்ஷி,

அமன் மற்றும் பிரியங்கா சிரித்தார்கள்: "நீ ஒவ்வொரு முறையும் அதைத்தான் சொல்றே!”