ஈதலும் இசைபட வாழ்தலும்...

ஈகை என்பது தமிழர்கட்கு புதிதல்ல; சங்க காலத் தமிழரிடத்து வீரம், காதல், ஈகை என்ற விழுமியங்கள் ரத்தத்தோடு கலந்தவையாக இருந்தன. தமிழர்களின் அகம், புறம் சார்ந்த வாழ்க்கையில் அகத்தில் காதலும், கருணையும் நிரம்பி வழிந்தன. புறத்திலோ வீரம் துள்ளி விளையாடி நின்றது. இவ்வரிய புகழாய்ந்த பீடுயர் பெருமைகளை விளக்கவல்ல பனுவல்கள்தாம் அகநானூறும் புறநானூறும்.

- டி.எஸ். தியாகராசன்

அத்தகைய பண்டைநாள் தமிழர்கள் வாழ்வில் குறிப்பாக நயம்புகழ, கவிவளம் சுரக்க பாடல் பாடிய புலவர்கள் சில சமயங்களில் வறுமையுற்ற போதும், ஈகையில் குறைந்தார்கள் இல்லை என்பதை, ஒரு காட்சி மெய்ப்படுத்தி இயம்புகிறது.

பெருஞ்சித்திரனார் என்றதொரு புலவர் தமது குடும்பச் சூழ்நிலையை மன்னன் குமணன் பால் எடுத்துரைக்கும் போது, 'பல ஆண்டுகள் யான் வாழ்ந்து விட்டேன், இன்னும் என் உயிர் கழியாது இருக்கிறதே' என்று அரற்றி ஒவ்வொரு நாளையும் போக்கும் துயருற்ற நிலையில் ஊன்று கோலையே காலாகக் கொண்டு நடக்கும், என் தாயின் தலை பஞ்சுவிரித்தாற்போல் நரையுடையவள். கண் மலர்கள் கசங்கிய நிலையில் வீட்டின் முன்புற வாசலுக்கு வர இயலாதவள்.

பசலை படர்ந்த மேனியுடன், மனத்துயரால் நினைவு தடுமாற பக்கத்தில் இருக்கும் பச்சிளம் குழந்தை பால் உண்ண விரும்பும் வாடிய மார்பை உடைய என் மனைவி குப்பை மேட்டில் முன்பே பறிக்கப்பட்ட கீரைத்தண்டின் அடிப்பாகத்தில் புதிதாகத் துளிர்த்திருக்கும் இளந்தளிர்களைப் பறித்து அவற்றை உப்பிடாமல் வெறும் நீரில் உலையில் இட்டு காய்ச்சி சோற்றை மறந்த நிலையில் பச்சை இலையையே உணவாகக் கொள்ளுபவள், அரைகுறை ஆடையும் அழுக்கேறிய நிலையிலும் அறக்கடவுளை மறவாத அன்புடையவள்.