എന്നെയൊരദ്ഭുത സൗന്ദര്യമാക്കി നീ

പഴയ മുറിവുകളെ ചുട്ടുനീറ്റുന്ന പുതിയ ഓർമകളാക്കുന്ന ഗാനങ്ങൾ, വരികളുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്...

- എസ്. ശാരദക്കുട്ടി

എന്റെ ഓർമയിൽ തങ്ങിയ ആദ്യചലച്ചിത്രഗാനശകലം  ആറോ ഏഴോ വയസ്സിൽ കേട്ടതാണ്.

“തങ്കച്ചിപ്പിയിൽ നിന്റെ കലം ആറോ ഏഴോ തേനലർ ചുണ്ടിൽ ഒരു സംഗീതബിന്ദുവായ് ഞാനുണർന്നുവെങ്കിൽ തങ്കച്ചിപ്പി എന്ന ആ കല്പനയുടെ താളക്രമത്തിലും വശ്യതയിലും എന്റെ കാതുടക്കിക്കിടന്നു. നാലക്ഷരങ്ങൾ ഒരുമിച്ചു ചേർന്നപ്പോൾ ഉണ്ടായ ഒരു മാജിക് ആയി തോന്നി ആ പദം. പല തവണ ആ വരി പാടിനടന്നു. ഓമനത്തം തുളുപുന്ന കുറേ വാക്കുകൾ ആ പാട്ടിൽ നിരനിരയായി കോർത്തു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. മാധവം, ഹേമന്തം, മണിക്കവിൾ എന്നിങ്ങനെ അന്നിതിന്റെയൊന്നും അർഥമറിയില്ല. പ്രണയഗാനമാണന്നും അറിയില്ല. പാടിയതോ എഴുതിയതോ ഈണമിട്ടതോ ആരെന്നറിയില്ല. പക്ഷേ, ഈ വാക്കുകൾ, അതിന്റെ അഴക് ഒക്കെ മനസ്സിനെ ഏതോ തരത്തിൽ ഇളക്കിയെന്നു മാത്രം ഓർമയുണ്ട്. ഇത്രയധികം മനോഹരപദങ്ങൾ ഒരുമിച്ചൊരു പാട്ടിൽ. “മാധവമോ നവ ഹേമന്തമോ’, ‘താരകയോ നീലത്താമരയോ', ‘വർണമോഹമോ പോയ ജന്മപുണ്യമോ', അതോ ഇതോ എന്നു സന്ദേഹം. പ്രചോദനത്തിന്റെയും അനുഭൂതിയുടെയും ഒരു പ്രപഞ്ചം തന്നെയുണ്ട് ഈ പാട്ടിൽ. ലളിതമായ ലാളനങ്ങൾ അനുഭവിപ്പിക്കുന്ന പദങ്ങളോരോന്നായി കൂടെപ്പോന്നു.

കാതരവും സ്നേഹഭരിതവുമായ പദങ്ങളുടെ സൂക്ഷ്മമായ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ എന്നും ശ്രദ്ധ വെച്ചിരുന്നു ശ്രീകുമാരൻ തമ്പി, ഉപദേശങ്ങളിലൂടെയല്ല, അനുഭൂതികളിലൂടെയാണ് മനുഷ്യൻ പതുക്കെപ്പതുക്കെ വല്ലതുമൊക്കെ പഠിച്ചറിയുന്നത്. പ്രണയത്തിന്റെ തരംഗങ്ങളെല്ലാം ഒരുകാലത്ത് അനുഭവിപ്പിക്കുകയും പ്രണയരാശ്യത്തിന്റെ സംഗീതത്തെ തകർന്ന ശബ്ദത്തിലൂടെ കേൾപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത ശ്രീകുമാരൻ തമ്പിയുടെ പ്രണയഗാനങ്ങളിലേക്ക് കടന്നു പോകാനുള്ള പ്രേരണ അതുതന്നെയാണ്.

ഗാഢമായ ചരിത്രബന്ധങ്ങളില്ലാത്തതും ഏറിയ തോതിൽ വ്യക്തിഗതവും ആണ് ചലച്ചിത്രഗാനങ്ങൾ. പ്രണയത്തെ പ്രണയിക്കുന്ന ശരാശരി മനുഷ്യന്, തനിക്കു വ്യക്തമായി അറിയാവുന്നതും എന്നാൽ ഭാഷയിലാക്കാൻ കെല്പില്ലാത്തതുമായ ഭാവവികാരങ്ങളെ തീക്ഷ്ണമായി ധ്വനിപ്പിച്ചത് സിനിമാഗാനങ്ങളായിരുന്നു. വയലാറും ഒ.എൻ.വിയും പി. ഭാസ്കരനും യൂസഫലി കേച്ചേരിയും ശ്രീകുമാരൻ തമ്പിയും മുതൽ പൂവച്ചൽ ഖാദറും ബിച്ചു തിരുമലയും റഫീക്ക്അഹമ്മദും ഗിരീഷ് പുത്തഞ്ചേരിയും വരെ അവരിലുൾപ്പെടുന്നു.