ஆகாசமூர்த்தி

இந்தியத் திருநாட்டின் பல்வேறு அரச மரபினரின் கலைப் படைப்புகளைத் தொகுத்து நோக்குவோ மாயின் காண்போரின் உள்ளத்தை ஈர்க்கும் தனிச்சிறப்பு ஆடல் வல்லான் திருமேனிகளுக்கே உரியவைகளாக இருப்பதைக் காணலாம்.

- பாலசுப்ரமணியன்

ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தமிழகத்தில் ஈசனின் கூத்து பேசப் பெறுகின்றது. பாண்டரங்கமும், கூத்துகளில் கொடுகொட்டியும், கபாலமும் சிவனாரின் ஆடல்களாகச் சங்க இலக்கியமான கலித் தொகையிலும், பின்னர் மலர்ந்த சிலம்பு என்னும் காப்பியத்திலும் எடுத்துரைக்கப் பெறுகின்றன. திருமூலர் தில்லைக் கூத்துத் தரிசனத்தின் சிறப்பைக் கூறி யுள்ளார். காரைக்காலம்மையாரோ அப்பனின் திருக்கூத்து பற்றியும், அவன் ஆடலுக்குரிய இசைக் கருவிகள் பற்றியும் இனிய தமிழ்ப் பாக்களால் எடுத்துரைத்துள்ளார்.

மூவர் தேவாரப் பாடல்களிலும், மணி வாசகரின் திருவாசகத்திலும் கூத்திறையின் தோற்றப்பொலிவு பரக்கப் பேசப்பெறுகின் றன. பன்னிரு திருமுறைகளிலும் ஆடல் வல்லானின் அற்புதக் கூத்து பற்றி பேசாத நூலே இல்லை எனலாம். தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை பண்டு முதல் ஆடல்வல் லானின் திருக்கூத்து பேசப்பெற்றாலும், கூத்திறையின் கோலம் காட்டும் பண்டைய திருமேனிகளை நாம் கால வெள்ளத்தில் இழந்துவிட்டோம். இருப்பினும் மகேந்திர பல்லவன் காலந்தொட்டு (கி.பி. 6-7ஆம்நூற் றாண்டு) தொடர்ச்சியாக அத்திருவடிவக் காட்சிகளை நாம் பல்வேறு கோயில்களில் கண்டுகளிக்க இயலுகின்றது.

முற்காலச் சோழர் படைப்புக்களில் குறிப்பாகச் செம்பி யன் மாதேவியார் எடுத்த திருக்கோ யில்களில் ஆடல் வல்லானின் சிற்பம் கோஷ்டதிருமூர்த்த மாக அமைக்கப் பெற்றுள்ளன. அதே நேரத்தில் செம்பில் வடிக்கப்பெறும் கலையும் உன்னத நிலை பெற்றது. பராந்தக சோழன், செம்பி யன் மாதேவியார், மதுராந்தக உத்தம சோழர், ராஜராஜன், ராஜேந்திரன் காலத் திய ஆடவல்லான் கற்சிற்பங்களும், செப்புத் திருமேனிகளும் தனிச்சிறப்புடையவையாய் திகழலாயின.