મણિપુરને ફરી સળગવા ન દો.

શાંતિ ભ્રામક હોય એમ પૂર્વોત્તરના અતિ સંવેદનશીલ સ્થિતિ ધરાવતા રાજ્યમાં ચરુ પાછો ઊકળ્યો છે. બે વાડામાં વિભાજિત પ્રજા વચ્ચે વધુ ખટરાગ થાય એ આપણી માટે નુકસાનકારક છે અને એટલે જ મામલો વધુ બગડે એ પહેલાં સમાધાન જરૂરી છે.

- હીરેન મહેતા

થોડો સમય શાંત રહ્યા પછી પૂર્વોત્તરનું રાજ્ય મણિપુર ફરી સળગ્યું છે.રાજ્યની બે મુખ્ય પ્રજા-મૈતી (મેતેઈ) અને કુકી વચ્ચેનો આ સંઘર્ષ છે, જે આપસી અવિશ્વાસને 4 કારણે વધુ ને વધુ આકરો બની રહ્યો છે. શાસકીય નિષ્ક્રિયતાએ પ્રજા વચ્ચેની ખાઈ વધુ ઊંડી કરી છે. ગયા વર્ષના મે મહિનાથી શરૂ થયેલા હિંસાના દૌરમાં સવા બસ્સો લોકો મૃત્યુ પામ્યા છે અને ૬૦,૦૦૦થી વધુ લોકો હજી સોળ મહિને પણ નિરાશ્રિતોની છાવણીમાં રહે છે, એનું કારણ એ છે કાં એમનાં ઘર બાળી મૂકવામાં આવ્યાં છે અથવા તો પૂરતી સુરક્ષા વગર અને સ્થિતિ સુધરે નહીં ત્યાં સુધી ફરી પોતાના ઘરે જતાં એ લોકો ડરે છે.

નવેસરથી ફાટી નીકળેલી હિંસા વિકરાળ રૂપ લેશે?

આઝાદીને આઠ દાયકા થવા આવ્યા હોવા છતાં આપણે સામાજિક વિષમતા, અસમાનતા કે ભેદભાવ દૂર કરી શક્યા નથી. લોકોને પણ જૂની ઘરેડમાં રહેવાનું ફાવી ગયું છે. પુરુષાર્થ કરવાને બદલે કોઈ પ્રકારની ગોઠવણથી કંઈ મળી જતું હોય તો એ રીતે લઈ લેવામાં ઝાઝા કોઈને છોછ નથી. દલિત, આદિવાસી અને સામાજિક તથા આર્થિક દૃષ્ટિએ પછાત વર્ગના લોકો માટે સરકારી શૈક્ષણિક સંસ્થાઓ તથા સરકારી નોકરીમાં પહેલા દસ વર્ષ (૧૯૫૧થી ૧૯૬૧) અનામત જગ્યા રાખવાની જોગવાઈ હવે લગભગ કાયમી થઈ ગઈ છે. જુદા જુદા વર્ગો વચ્ચેનું અંતર ઓછું કરવાને બદલે એ અંતર વધે એવાં કામ અને એવાં કારનામાં આપણે ત્યાં વધુ થઈ રહ્યાં છે અને એનું જ પરિણામ છે કે જાતિ, ધર્મ, સંપ્રદાયના નામે હજી આજે પણ આપણો સમાજ વહેંચાયેલો છે. વિવિધતામાં એકતા માટે આપણે ગૌરવ લઈએ છીએ, પરંતુ દેશને એક રાખવા કરતાં આપણને આપણાં નોખાં નોખાં જૂથ કે વાડાને મજબૂત કરવામાં વધુ રસ છે.