അകത്തേക്ക് തുറക്കുന്ന ജന്നാലകൾ

കണ്ണുകൊണ്ടു മാത്രല്ല... മനസ്സുകൊണ്ടും ചിലത് കാണാൻ പറ്റും, നോക്കണം...

- ദ്വിതീയ പാതിരമണ്ണ

ഞാൻ നോക്കുമ്പോഴുണ്ടല്ലോ, വണ്ടി, അഥവാ 'വെള്ളക്കാറ് ഓടുന്ന ദിക്കിന് എതിർവശത്തെ വെളിച്ചവും കാഴ്ചയും പുറകിലേക്കോടി മറയുന്നത് ഇമചിമ്മാതെ പിന്തുടരുകയാണ് നൂഡിൽസ് മുടിയുള്ള കമ്മൂട്ടി. എങ്ങോട്ടെന്നോ എപ്പോഴെന്നോ ചോദിക്കാതെയും പറയാതെയും വെള്ളക്കാറിൽ കയറാൻ ഏതു രാത്രിയിലും അവൾക്കിഷ്ട്ടമാണ്. കാറിനുള്ളിൽ എവിടെയിരുന്നാലും കമ്മൂട്ടിക്കു ഇരിപ്പിടം അമ്മേടെ പതുപതുത്ത മടി തന്നെ! കാറിന്റെ ജനലിൽ ഓടിത്തൊട്ട് കളിക്കുന്ന മഴത്തുള്ളികളെ നോക്കി കളി പറഞ്ഞും, കഥ പറഞ്ഞുമിരുന്ന കമ്മൂട്ടി ഉറങ്ങിപ്പോയതെപ്പോഴെന്നു യാതൊരു തിട്ടവുമില്ല! അല്ല... ആരാ ഇപ്പറഞ്ഞ ആളെന്നു നിങ്ങൾക്കറിയില്ലല്ലോ അല്ലെ! പറയാം... കുരുകുരുന്നനെ എന്തൊക്കെയോ ശ്വാസം വിടാതെ പറയുകയും കുടുകുടാ ചിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നൊരു കുഞ്ഞിപെണ്ണാണ് എന്റെ കമ്മൂട്ടി.

എട്ടാമത്തെ പിറന്നാൾ കഴിഞ്ഞു ദിവസങ്ങൾക്കു ശേഷമാണ് അമ്മ വന്നെന്നെ അടുത്തിരുത്തി വയറിൽ കൈ വച്ച് പറഞ്ഞത് “ഒരു അനിയത്തിക്കുട്ടി വരാൻ പോണു എന്ന് സത്യം പറയാല്ലോ... അനിയത്തിയാവുമെന്നു അമ്മക്ക് എന്തായിരുന്നു അത ഉറപ്പെന്ന് എനിക്ക് യാതൊരു പിടിയുമില്ല! അന്ന് മുതൽ ദിവസങ്ങളെണ്ണി ഞാനും അമ്മേം കാത്തുകാത്തിരുന്നു വന്ന കുഞ്ഞിപ്പെണ്ണാണ് നമ്മടെ കങ്കുട്ടി.

ജനിച്ചതു മുതൽ വീടെന്ന രാജ്യത്തിനെ പിടിച്ചു കുലുക്കുകയും ഉറങ്ങിയാൽ വീടിനെയും കൂടെ ഉറക്കുകയും ചെയ്യാനുള്ള മാജിക്ക് വശമുള്ള ഈ കുട്ടീടെ കാര്യം ഒരു വല്ലാത്ത ജാതി കാര്യമാണ് അമ്മയുടെ സാരിത്തുമ്പ് വലതു കയ്യിലെ തള്ളവിരലിൽ കുരുക്കി ചുണ്ടോടടുപ്പിച്ച്, കണ്ണുകൾ പാതി ചിമ്മി, നല്ല ഈണത്തിലുള്ള കുഞ്ഞു കൂർക്കംവലി കൂടി ആവുമ്പോഴാണ് കമ്മൂട്ടിയുടെ ഉറക്കം പൂർണ്ണരൂപത്തിൽ ആകുന്നതെന്ന് ഇപ്പൊ എനിക്കറിയാം. എന്തായാലും, കുറച്ചുനേരം പുറത്തേക്കു നോക്കിയിരിക്കാമെന്നു കരുതി ഞാൻ സീറ്റിൽ തല ചായ്ച്ചിരുന്നു.