நீதிபதி

நாளை நான் உறுதிமொழி எடுத்துக்கொள்ளப்போகிறேன். உயர்நீதிமன்ற நீதிபதியாக ஆவேன்.

- மலயாற்றூர் ராமகிருஷ்ணன் தமிழில்: சுரா

பத்திரிகைகளில் என்னுடைய புகைப்படமும் வாழ்க்கை வரலாறும் அச்சடிக்கப்படும்.

கடந்த ஒரு வார காலமாக வாழ்த்துவதற்காக வந்த நண்பர்களின் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. நான் பகட்டு நிறைந்த ஒரு கூட்டிற்குள் நுழைவதற்கு தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறேன். நான் அரசு அமைப்பின் பாகமாக ஆகிறேன்.

அதனால்தான் வில்வம் கூறினான்: “அப்படின்னா... நீயும் இறுதியில் அடிபணிஞ்சிட்டே... சரிதானே?”

நானும் விஸ்வமும் ஒன்றாகவே இந்த நகரத்திற்குள் நுழைந்தோம்.

அரசியலில் ஒன்றுசேர்ந்து கால் களைப் பதித்தோம்.

ஆரம்பத்தில் மாணவர்களின் தலைவர்களாக இருந்தோம். பிறகு தொழிற்சங்க உலகிற்குள் நுழைந்தோம். ஒரு நாள் இருவருமே நாடாளுமன்ற கட்டடத்திற்குள் நுழையவும் செய்தோம்.

பத்திரிகையாளரின் வாழ்க்கை வரலாறு ஆரம்பமாவதே நாடாளுமன்ற கட்டிடத்தில்தான் என...

அரசு என்ற அமைப்பின் பகுதியாக மாறா மலே பளபளப்பான இந்த கூட்டிற்குள் இருக்க முடியுமா? இருக்க முடியும் என்று நான் விஸ்வத்திடம் கூறவில்லை. எப்படி கூறுவேன்? எனக்கே அந்த நம்பிக்கை இல்லையே! எனக்கு முன்பும் முற்போக்கு சிந்தனை கொண்டவர்கள் இந்த கூட்டிற்குள் நுழைந்திருக்கின்றனர். சட்டங்களை முற்போக்கு சிந்தனையுடன் விளக்குவோம் என்றும், அந்த வகையில் சோஷலிசத்தின் படை வீரர்களாக நீதி நீயாய பீடத்தில் அமர்ந்திருப்போம் என்றும் கூறியவர்களால் ஏதாவது செய்ய முடிந்ததா?

இப்போதும் குளிர்சாதன வசதி கொண்ட ஹால்களில் புரட்சியைப் பற்றி அவர்கள் பேசிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

ஆனால், உயர்நீதிமன்றத்தின் கூடங்களில் வெள்ளிச் செங்கோல்களை ஏந்தியிருக்கும்...

சின்னங்கள் அணிந்த சிப்பாய்களின் துணையுடன் நடக்கும்போது, அவர்களின் தலை தாழ்கிறது. அவர்கள் தோல்வி அடைந்தவர்கள்.

நீதிபதியின் ஆசனத்தில் அமர்ந்துகொண்டு எந்தவொரு பழமையான நீதிபதியையும் போல அவர்கள் வகுப்புகளைப் பிரிக்கிறார்கள்.

அவர்களுடைய தீர்ப்புகள் இன்று வரை கொச்சி நகரத்தின் ஏரியில் ஒரு நெருப்புப் பொறியைக் கூட உருவாக்கவில்லை. அவர்களின் வரிசைக்குத்தான் நான் செல்கிறேன்.

சட்டங்களைப் புரட்டிப் போடுபவர்களின் கூட்டத்தில் என்னைப் பார்க்க முடியாது.

விஸ்வத்தைப் பார்க்க வாய்ப்பிருக்கிறது.