તકલીફને તકમાં બદલીને કર્યો છે પ્રમહાર

આઝાદીનાં આરંભનાં વર્ષોમાં ભારતીયોએ અનેક ફૂલગુલાબી સપનાં જોયાં. કમનસીબે એ વખતે આપણો પનો ટૂંકો પડ્યો. હવે જો કે લોકોને ફરી આશા બંધાઈ છે. એક નવી ઉમ્મીદ સાથે નવી સવાર પડી છે.

- હીરેન મહેતા (મુંબઈ)

પીયૂષ ગોયલ (કેન્દ્રીય વાણિજ્ય અને ઉદ્યોગખાતાના પ્રધાન પીયૂષ ગોયલ વ્યવસાયે તો મૂળ ચાર્ટર્ડ એકાઉન્ટન્ટ અને ઈન્વેસ્ટમેન્ટ બૅન્કર. રાજનીતિમાં આવ્યા પછી એમણે ભારતીય જનતા પક્ષ અને સરકારમાં મહત્ત્વની કામગીરી બજાવી છે. ભારત સરકારની ઊર્જાનીતિના ઘડતરમાં નોંધપાત્ર પ્રદાન માટે એમને અમેરિકન યુનિવર્સિટીનો પ્રતિષ્ઠિત એવૉર્ડ મળ્યો છે.)

દેશ સ્વતંત્ર થયો ત્યારે ભારતવાસીઓની આંખમાં અનેક સપનાં હતાં.  લોકોમાં પ્રચંડ ઉત્સાહ હતો, શસ્ત્ર વગર બ્રિટિશ સત્તાને આપણે નમાવી હતી એટલે આત્મવિશ્વાસ પણ હતો... અને હા, સદીઓ અગાઉની વિશ્વશક્તિ બનવાનો, ભારત રાષ્ટ્રનું ગૌરવ પાછું લાવવાનો દઢ ઈરાદો હતો.

આ બધું જ હતું આપણી પાસે અને ધાર્યું હોત તો આપણે જે વિચાર્યું’તું એમાંથી ઘણું સિદ્ધ પણ કરી શક્યા હોત. કમનસીબે એ થયું નહીં. ભારતે એની આઝાદીનો અમૃત મહોત્સવ બે વર્ષ પહેલાં જ ઊજવ્યો. થોડી ક્ષણ માટે ઈતિહાસમાં પાછા જઈ વિચારીએ કે આપણે ઊણા ક્યાં અને કેમ ઊતર્યા? કેમ ભારત એની જનશક્તિના જોરે આગળ ન આવી શક્યો? કેમ ભારતે વર્ષોનાં વર્ષ અનાજની ખાધ ભોગવી? કેમ વર્ષો સુધી દેશની પ્રજાએ પાણીનાં ટીપાં માટે આંખ ઊંડી ઊતરી જાય એટલો સમય રાહ જોવી પડી?

રાજકારણ વચ્ચે ન લાવીએ તો પણ એટલું કહેવું પડે કે આઝાદી પછીનાં શરૂઆતનાં ઘણાં વર્ષો સુધી દેશમાં જે સંભાવના હતી, પ્રજાની ક્ષમતા હતી એના પ્રમાણમાં બહુ જ ઓછું કામ થયું. કબૂલ કે વિશાળ જનસંખ્યા, ગરીબી, નિરક્ષરતા જેવી ઘણી સમસ્યા હતી એ વખતે. દેશમાં ઔદ્યોગિક વિકાસ જેવું ખાસ કંઈ હતું નહીં. હતી તો બસ, લોકોની અપેક્ષા.