નોવો સૂરજ

આ મારો વહેમ હતો કે પછી તેઃ પ્રકાશથી આંખો અંજાઈ ગઈ હતી? મોઢામાં બ્રશ નાખી હું આ કૌતુક વિશે વિચારવા લાગ્યો. આ શક્ય જ નથી છતાંઆવું બન્યું તો છે. ન ભૌગોલિક દ્રષ્ટિોએ, ન તો વૈજ્ઞાનિક રીતે... પણ રાતોરાત બન્યું તો છે...  તો શું કંઈ પણ શક્ય છે આ શહેરમાં? 

- એક્તા નીરવ દોશી

જે મારી ઊંઘ જરાક વહેલી ઊડી ગઈ. ના... ના, રોજની જેમ કંઈ ઉંદરની મારા પરની દોડાદોડીને કારણે નહોતી ઊડી! ન તો રોજની જેમ પાણી ભરવાનાં વાસણોના અવાજથી કે ન તો રોજની જેમ હાજતની લાઈનમાં વારો નહીં આવે એ ચિંતામાં.  મેં કોઈ પણ સમયે સૂરજનો પ્રકાશ જોયો નહોતો. મારા ઓરડાનું બારણું સીધું ચાલીમાં ખૂલતું અને કહેવા ખાતર હતી આ બારી, જે ખોલો કે ન ખોલો, ઉજાસમાં કોઈ ફરક ન પડતો. હા, ખુલ્લી બારીમાંથી આવતી હવામાં બહારની ગંધ આવતી. આ બારીનો એથી વિશેષ ઉપયોગ નહોતો, પણ આજે?

મેં માથું ખંજવાળ્યું, ચાદર ફગાવી ગાદલામાંથી ઊભો થયો. હા, સાચે સવારના સાત. મારી બારી સૂરજના તેજ પ્રકાશથી ઝળહળી રહી હતી. ઊંઘરેટા મગજમાં ગડ બેસાડતો હું વધારે વિચારું એ અગાઉ તો પાણી ભરવાનાં વાસણોના અવાજ આવવા માંડ્યા. આ અલગ રીતે ઉદય થયેલા સૂરજને એની જગ્યાએ પડતો મૂકી હું મારી બાલદી લઈ પાણી ભરવા નળની લાઈનમાં લાગ્યો. આવી લાઈનમાં ઊભા રહેવા આવ્યો હતો આ શહેરમાં?

 ‘સવારના અગિયાર થવા આવ્યા. રાજકુમાર ઊઠશે કે નહીં?’ આ વાસણોના અવાજ જેવો જ પપ્પાનો અવાજ હતો, એકદમ કર્કશ!

‘સૂવા દો ને, બિચારાને! હજુ તો હમણાં કૉલેજ પતી છે.’ મમ્મી હળવેકથી કહેતાં પપ્પાને મારા ઓરડામાંથી ખેંચી જતી.

મમ્મી, સાથે સાથે બારી પણ બંધ કરજે. તડકો આવે છે.’ ‘

'બોલો, લોકોને હવા-ઉજાસ જોતાં હોય, પણ તમારા ફટવેલા કુંવરને તો ઉજાસ તડકો લાગે છે.’ મમ્મી મારા રૂમનું બારણું બંધ કરતી ત્યાં સુધી પપ્પાની કટકટ ઘડિયાળના સેકન્ડ કાંટાની જેમ વાગતી રહેતી. અહીંના ઓરડાની દીવાલ પર એક જૂનું ઘડિયાળ લટકેલું હતું, જેના બધા કાંટા ટૂંટિયું વાળીને જ્યાં-ત્યાં પડેલા, બિલકુલ નકામા!

 ‘યે કમરા નહી, આખા કા આખા ઘર હૈ. તુમ્હારે બજેટ મેં તો યહી મિલેગા.’ બારણું ખોલતાં જ પૂરું થઈ જાય એવડા આઠ બાય દસના ઓરડાને બતાવતાં દલાલે કહેલું. ભરબપોરે એ ઓરડામાં અંધારું હતું. આ ઓરડો લઉં તો સગવડના નામે એક ભેજવાળું ગાદલું, તકિયો, બે ખુરસી અને એક ગૅસનો ચૂલો હતાં.