செம்மணியின் குரல்கள்: துக்கமும், நினைவுகளும் நம்பிக்கையும்

ஆகஸ்ட் 5 என்பது இலங்கையின் நாட்காட்டியில் மற்றொரு திகதி மட்டுமல்ல. தேசம் அதன் இருண்ட, ஆறாத காயங்களில் ஒன்றை மீண்டும் பார்க்க வேண்டிய கட்டாயத்தை ஏற்பட்ட தருணம் அது. யாழ்ப்பாணத்தில், காணாமல் போனவர்களின் குடும்பங்கள் அரியாலைச் சித்துப்பதி இந்து மயானத்தில் கூடி, செம்மணிப் புதைகுழிகளில் இருந்து தோண்டியெடுக்கப்பட்ட தனிப்பட்ட பொருட்களைப் பார்வையிட்டனர். ஆடைகள், காலணிகள், நகைகள் மற்றும் அன்றாட உடைமைகளின் துண்டுகள், உயிர்களுக்கான அமைதியான சாட்சிகளாக காட்சிப்படுத்தப்பட்டன. அன்று யாரும் சாதகமான முறையில் அடையாளம் காணப்படவில்லை, அந்த முக்கியமான தருணத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டவற்றை அளவிட முடியவில்லை. அது கனத்த காற்றில், நடுங்கும் கைகளும் கண்களும் ஒவ்வொரு பொருளையும் உண்மையின் துளிக்காக வருடிச் சென்றன.

- சகுன கமகே

200 க்கும் மேற்பட்டோர் வந்தனர் - தாய்மார்கள், தந்தையர்கள், சகோதர சகோதரிகள் - பல தசாப்தங்களுக்கு முன்பு காணாமல் போனவர்களின் தடயத்தைத் தேடும் அளவுக்கு வளர்ந்த குழந்தைகள். பலர் கிட்டத்தட்ட 30 ஆண்டுகளாகத் தேடி வருகின்றனர். பொது மக்கள் பார்வை, ஒரு திறந்த கூட்டமாக இல்லாமல், யாழ்ப்பாண நீதிவான் நீதிமன்றத்தின் கீழ் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட நீதித்துறை செயல்முறையாக இருந்தது. நீதிபதி ஏ.ஏ. ஆனந்தராஜா வழிகாட்டுதல்களை பிறப்பித்திருந்தார். காணாமல் போனவர்களின் பதிவு செய்யப்பட்ட உறவினர்கள் மட்டுமே உள்ளே அனுமதிக்கப்படுவார்கள்; அடையாளம் காணல் கட்டாயம்; எந்த பதிவு சாதனங்களும் அனுமதிக்கப்படவில்லை; மேலும் பொருட்களைத் தொடவும் அனுமதிக்கப்படவில்லை. நடவடிக்கைகள் காட்சிகளிலிருந்து பாதுகாக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவர்களால் கடுமையான துக்கத்தை மறைக்க முடியவில்லை.

செம்மணியின் நீண்ட நிழல்

இலங்கையின் பதற்றமான வரலாற்றில் செம்மணியில் உள்ள புதைகுழி வேறு எதையும் போலல்ல. 1998 ஆம் ஆண்டு கிருஷாந்தி குமாரசாமி பாலியல் வன்கொடுமை மற்றும் கொலை வழக்கில் ஏற்கனவே தண்டனை பெற்ற லான்ஸ் கோப்ரல் சோமரத்ன ராஜபக்ஷவின் சாட்சியத்தின் மூலம் முதன்முதலில் அம்பலப்படுத்தப்பட்ட செம்மணி, 1996 ஆம் ஆண்டு இராணுவம் யாழ்ப்பாணத்தை மீண்டும் கைப்பற்றியபோது கொல்லப்பட்ட 300 முதல் 400 தமிழ் பொதுமக்களின் எச்சங்களை வைத்திருந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. அதைத் தொடர்ந்து நடந்த அகழ்வாராய்ச்சிகளில் 15 உடல்கள் மட்டுமே கண்டுபிடிக்கப்பட்டன, அவற்றில் இரண்டு அடையாளம் காணப்பட்டன. மீதமுள்ள விசாரணை அரசியல் தலையீடு, ரகசியம் மற்றும் பயத்தால் அடக்கப்பட்டது. குற்றவாளிகள் என்று கூறப்படும் பெயர்கள் அதிகாரிகளிடம் கொடுக்கப்பட்டன, ஆனால் எந்த சிரேஷ்ட இராணுவ அதிகாரிமீதும் வழக்குத் தொடரப்படவில்லை. இன்றுவரை பதின்மூன்று உடல்கள் அடையாளம் காணப்படவில்லை, மேலும் அந்த இடம் குறிக்கப்படாமல் விடப்பட்டது.