പ്രാണനോട് ചേർന്ന പാട്ടുകാരൻ

ഉപ്പ പോകുമ്പോൾ എനിക്ക് 13 വയസ്സേയുളളൂ. നഷ്ടത്തിന്റെ ആഴം തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത പ്രായം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഈണങ്ങളിലൂടെ ഞാനിന്നും സഞ്ചരിക്കുന്നു...", മകൻ ജബ്ബാർ

- രേഖ നമ്പ്യാർ

പ്രാണസഖീ ഞാൻ ഇതുവരെ വെറുമൊരു പാമരനാം പാട്ടുകാരൻ... ബാബുരാജിനെപ്പറ്റിയോർത്തപ്പോൾ ചുണ്ടിൽ വന്ന പാട്ട് കൂടൊഴിഞ്ഞു പോയിട്ടില്ല. വീണ്ടും വീണ്ടും മൂളിവന്ന ആ ഈണത്തെ കൂടെച്ചേർത്താണ് കോഴിക്കോട് മെഡിക്കൽ കോളേജ് വഴി മുണ്ടിക്ക് താഴത്ത് എത്തിയത്. അവിടെയുള്ള വാടകവീട്ടിലുണ്ട് ആ പാട്ടുകാരന്റെ പ്രാണനായ മകൻ ജബ്ബാർ. ബാബുക്കയുടെ വിരലൊന്നു തൊട്ടാൽ പാട്ടുപെട്ടി താനേ പാടുമെന്ന് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതുപോലൊന്ന് ചാരെ വെച്ചിട്ടുണ്ട് ജബ്ബാർ. ഇടയ്ക്കിടെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിരലുകൾ ഹാർമോണിയത്തെ  തൊട്ട് തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എത്ര പാടിയിട്ടും മതിവരാത്ത പാട്ടു പോലെയാണ് ഉപ്പയെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമകളും കഥകളുമെന്ന് ജബ്ബാർ. പാട്ടിന്റെ സുൽത്താനായ പിതാവിന്റെ പാത പിന്തുടർന്ന് സിനിമയിലെത്തിയില്ലെങ്കിലും കോഴിക്കോട്ടെ മിക്ക സംഗീതസദസ്സുകളിലും ഹാർമോണിയവുമായി ജബ്ബാറിനെ കാണാം.

“ഉപ്പയുടെ ഓർമദിവസമായിരുന്നു ഇന്നലെ. ഉപ്പ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലെന്ന് എപ്പോഴും ചിന്തിക്കാറുണ്ട്. അദ്ദേഹം മരിക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് 13 വയസ്സേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. എത്ര വലിയ സംഗീതജ്ഞനാണ് മരിച്ചുകിടക്കുന്നത് എന്നൊന്നും ചിന്തിക്കാനുള്ള ബോധമില്ലായിരുന്നു അന്ന്. കരയാൻ പോലും അറിയില്ല. വലുതായപ്പോഴാണ് ഓരോ ഘട്ടങ്ങളിലും എനിക്ക് ഉപ്പയുടെ വില മനസ്സിലാവുന്നത്. ഉപ്പയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ തീർച്ചയായും എനിക്ക് സംഗീതം പഠിക്കാൻ കഴിഞ്ഞേനെ.” ജീവിതത്തിലെ വിലമതിക്കാനാവാത്ത നഷ്ടങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ് ജബ്ബാർ പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയത്. ശബ്ദമിടറിയപ്പോൾ വെറുതെ ഹാർമോണിയത്തിലൂടെ വിരലോടിച്ചു. “അനുരാഗഗാനം പോലെ...” ജബ്ബാർ ഉപ്പയുടെ പാട്ടുകളോരോന്നും മാറിമാറി പാട്ടുപെട്ടിയിൽ വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.