பட்டு வண்ண ராசாவாம்!

1980 களின் இறுதியாக இருக்கக் கூடும். தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கத்தின் மாநாட்டில் முக்கிய எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள் பங்கேற்க வந்திருந்தனர். நிகழ்ச்சி முடிந்து அவர்களை வழியனுப்ப வெளியே வருகையில் தமுஎச மூத்த தலைவர் கே.முத்தையா ஒரு திரைக்கலைஞரோடு உரிமையோடு நெருக்கமாகப் பேசிக் கொண்டே வெளியே வருகையில் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. 'இதோ பாரு....இருக்கற இடம் முக்கியமானது... நம்மாளுங்க அங்கே சாதிக்க நிறைய இருக்கு... எல்லோரையும் போல இல்ல ...எங்களுக்கு எல்லாம் நிறைய எதிர்பார்ப்பு இருக்கு' என்று கே.எம் சொல்லிக் கொண்டே வர, புன்னகையோடு தலையாட்டியபடி வந்த அந்த திரைக்கலைஞரை அத்தனை நெருக்கத்தில் பார்த்தது அது தான் முதல் தடவை, ராஜேஷ் தான் அவர்!

- 

கே.பாலச்சந்தரின் 'அச்சமில்லை அச்சமில்லை' படத்தைப் பார்த்ததில் இருந்தே தமிழ்த் திரையில் மற்றுமொரு வித்தியாசமான திரைக்கலைஞர் வாய்த்திருக்கிறார் என்று ஆர்வம் மேலிட நேசித்த காலங்கள்.

முற்பகுதிக்கு நேரெதிரான பாத்திர மாற்றம் அந்தத் திரைப்படத்தில்! காதல் கணவன், மக்கள் நலனுக்காகக் களத்தில் இறங்கி உத்தமன் போல் பேசி மக்கள் நம்பிக்கையைக் கையகப்படுத்தி அரசியல்வாதியாக உருப்பெற்றதும் அதே அராஜகங்கள் தொடர்வதற்குத் தானும் துணை போவதைக் கண்டு வெகுண்டு எழும் சரிதா, முக்கியமான பாத்திரம்.

உள்ளூர் குழந்தைகளுக்குக் கல்வி கற்பிக்கும் ஆசானாக வரும் ராஜேஷ் மிக சாதாரணமாக நெறியற்ற அரசியல்வாதியாகப் பரிணமிக்கும் இடத்தை மிக நுட்பமாக வெளிப்படுத்தி இருப்பார். அற்புதமான வயலின் கலைஞரும், இசை அமைப்பாளருமான வி.எஸ்.நரசிம்மன் இசையில் படத்தில் இடம் பெற்று இருக்கும் 'ஆவாரம் பூவு ஆறேழு நாளா...' என்ற பாடலும், 'ஓடுகிற தண்ணியிலே உரசி விட்டேன் சந்தனத்தை...' என்ற பாடலும் (பாடல்கள்: கவிஞர் வைரமுத்து) மிகப் பெரிய வரவேற்பைப் பெற்றவை. மென் காதல் கடத்தி, ராஜேஷ். அவரது வசன உச்சரிப்பும், அலட்டிக் கொள்ளாத உடல் மொழியும் மட்டுமல்ல, பல்வேறு உணர்வுகளைக் கண்களால் பேசும் அற்புதக் கலைஞர் ராஜேஷ்.