STYLISH SIDHIQUE 60 PLUS

അറുപതു കഴിഞ്ഞെങ്കിലും ക്യാമറയ്ക്കു മുന്നിൽ സിദ്ദിഖിന് പ്രായം റിവേഴ്സ് ഗിയറിലാണ്

- വിജീഷ് ഗോപിനാഥ്

നര സ്ഥിരതാമസം തുടങ്ങുമ്പോൾ നിക്കറിട്ടു നടന്ന കാലത്തെ സ്വപ്നങ്ങളിലേക്ക് ഓർമവണ്ടിയും പിടിച്ചൊന്നു പോയി നോക്കിയിട്ടുണ്ടോ? നല്ല രസമാണ്.

ആകാശത്തോളം വലിയ മോഹങ്ങൾ ഒരപ്പൂപ്പൻ താടി പോലെ കയ്യിലിങ്ങനെ കിടക്കുന്നതു കാണുമ്പോൾ ചുണ്ടിലൊരു ചിരി വിരിയും. അന്നു സങ്കട മുളകു കടിച്ച് എരിഞ്ഞതൊക്കെയും ഇന്നു മധുരിക്കുമ്പോഴുള്ള, കനൽ ചവിട്ടി നടന്ന വഴികളൊക്കെയും തണൽ വിരിച്ചത് അറിയുമ്പോഴുള്ള ഹൃദയച്ചിരി. ആ പുഞ്ചിരിയാണ് ഇപ്പോൾ സിദ്ദിഖിന്റെ മുഖത്ത് വിരിയുന്നത്.

തൊട്ടുമുൻപ്, ക്യാമറയ്ക്കു മുന്നിൽ അറുപതിനെ തോൽപ്പിച്ചു മസിൽ വിരിച്ചു നിന്ന സിദ്ദിഖല്ല ഓർമകളിലേക്ക് ഓടിയ വണ്ടിയിലിരുന്നത്. കഥകൾ പറയുമ്പോൾ കണ്ണിൽ സങ്കട മേഘം നിറയുന്നുണ്ട്. സന്തോഷ മഴവില്ലു വിരിയുന്നുണ്ട്...

എടവനക്കാട്ടെ കൊല്ലിയിൽ മാമദ് സാഹിബിന്റെ മകന്റെ ആദ്യ സ്വപ്നം ഒരു റേഡിയോ ആയിരുന്നു. ഏഴുമണിയാകുമ്പോൾ അയൽപക്കത്തേക്കു കാതു തുറന്നുവയ്ക്കും. അവരുടെ ഉമ്മറവാതിലും കടന്നു വരുന്ന പാട്ടു കേൾക്കാൻ ആ മുറ്റത്തു ചുറ്റി പറ്റി നിൽക്കും.

അങ്ങനെയൊരു ദിവസം രസം പിടിച്ചു പാട്ടു കേ ൾക്കുകയാണ്.

കൈതപ്പുഴ കായലിലെ... കാറ്റിന്റെ കൈകളിലെ
കളിചിരി മാറാത്ത കന്നിയോളമേ
കാണാക്കുടം നിറയെ കക്കയോ കവിതയോ
കറുത്തപൊന്നോ

പെട്ടെന്നു വീട്ടുകാർ റേഡിയോ ഓഫ് ചെയ്തു കളഞ്ഞു. അന്നൊരു സങ്കട നീറൽ വീണിരുന്നു, സിദ്ദിഖിന്റെ മനസ്സിൽ. പടച്ചോനെ, ന്റെ വീട്ടിലും ഒരു റേഡിയോ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്നാശിച്ചിരുന്നു.

പടച്ചോന്റെ ഓരോ കളികൾ, ആ പാട്ടുപാടിയ യേശുദാസിന്റെ ഒരുപാടു വോയ്സ് മെസേജുകൾ ഇന്ന് സിദ്ദിഖിന്റെ വാട്ട്സാപ്പിലുണ്ട്. ദാസേട്ടന്റെ പാട്ടു കേൾക്കാൻ ആകാംക്ഷയോടെ നിന്ന അതേ മനസ്സോടെ സിദ്ദിഖ് ഓർമിക്കുന്നു, പ്രഭചേച്ചി പറയും, ഇത്ര മധുരമായി ആരും ദാസേട്ടാ...' എന്നു വിളിക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടില്ലെന്ന്. ആ സ്വരം ഒന്നു കേൾക്കാൻ മാത്രം കൊതിച്ച് അയൽവീടിന്റെ വാതിൽക്കൽ പോയി നിന്ന കുട്ടിയാണ് ഇപ്പോഴും ഞാൻ. അപ്പോൾ പിന്നെ അത്രയും സ്നേഹത്തോടെ ആരാധനയോടെയല്ലേ എനിക്കു വിളിക്കാനാവൂ.

പഴയ കാലത്തെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ 3045 എന്ന നമ്പരും മറന്നിട്ടുണ്ടാവില്ലല്ലോ...