திவ்வியப் பிரபந்த உரைகளில் திருக்குறள்

கை நூல்களைக் காட்டிலும் திருக்குறள் ஆட்சியே திவ்வியப் பிரபந்த உரைகளில் அதிகமாகக் காணப்படுகிறது. தமிழறிந்த எல்லாப் பிரிவினரையும் ஈர்த்தது போலவே வைணவ உரையாசிரியர்கள் மனத்தையும் திருக்குறள் ஈர்த்ததற்கான சான்றுகள் பலப்பல.

- முனைவர் ம.பெ.சீனிவாசன்

தான் கருதிய பொருளுக்குச் சான்றாதாரமாகக் குறளை முழுமையாகக் காட்டுதல், முதற்குறிப்பை மட்டும் சுருங்கச் சுட்டிக் குறள் முழுமையும் நினைவுக்குவரச் செய்து கருத்து விளக்கம் தருதல், கருத்து வாங்கி எழுதுதல், இவ்வாறு எழுதுகிற உரைப் போக்கால் இன்ன குறளை நினைந்து எழுதிய விளக்கம் என்று ஊகிக்கவைத்தல், அந்நாளில் குறளுக்கு வழங்கிய பாடப் பேதங்களைக் காட்டுதல், குறளுக்கு அந்வயம் (கொண்டு கூட்டி) காட்டி மணிப்பிரவாள நடையில் பொருள் கூறுதல், காமத்துப் பால் குறளாயின் தலைவன், தலைவி, தோழி இருவள், அது யார் கூற்று என விளக்குதல் எனப் பல நிலைகளில் திருக்குறள் இவ்வுரைகளில் இடம் பெற்றுள்ளது; எடுத்தாளப்பட்டுள்ளது.

கண்ணனின் பிள்ளைமைக் குறும்புகளைக் காணப்பெறாத தேவகியின் புலம்பலை ஒரு திருமொழியிற் பாடுவார் குலசேகராழ்வார். அப்பதிகம் முழுவதும் 'சேய்வளர் காட்சியின் சீர்மையை, பெற்ற தாயான தேவகி கண்டு களிக்காத' அவலமே பேசப்பெறும்.

அதில், தண்ணந் தாமரைக் கண்ணனே! கண்ணா (713) எனத் தொடங்கும் ஒரு பாசுரத்தில், தெருவில் நீ புழுதி யாடி வந்து என் மார்பில் பொருந்திடப் பெற்றிலேன்; வண்ணச் செஞ் சிறு விரல்களால் நீ வாரியுண்ட அடிசிலின் மிச்சிலை உண்ணவும் பெற்றிலேன்; ஓ! கொடுவினையேன் என வருந்துகிறாள் ஈன்ற தாயான தேவகி.

இப்பாசுர விளக்கத்தில், அமிழ்தினும் ஆற்ற இனிதேதம் மக்கள் சிறுகை அளாவிய கூழ் (64) மக்கள் மெய் தீண்டல் உடற்கின்பம்; மற்று அவர் சொல்கேட்டல் இன்பம் செவிக்கு (65) என்னும் குறட்பாக்களைக் காட்டுகிறார் பெரியவாச்சான் பிள்ளை.

இவற்றில் முறையே 'அமுதினும்' (64), 'மற்றவர் தம்' (65) என்பன அவர் கொண்ட பாடமாகவுள்ளன.