വള്ളുവനാട്

ഇരുപതിലേറെ വർഷങ്ങൾക്കുശേഷമാണ്, രാധിക, രഞ്ജിയെ കണ്ടത്. പത്തൊൻപത് വയസ്സിൽനിന്നൊരാൾ നാല്പതുകളിലേക്ക് യാത്രചെയ്യുമ്പോൾ അയാൾ താണ്ടുന്ന ദൂരം, വർഷങ്ങൾകൊണ്ട് എണ്ണിത്തീർക്കാനാ വുന്നതല്ല.

- രേഖ കെ.

അതികഠിനമാണ്. എടുത്തുചാട്ടങ്ങളുടെയും ദുരിതങ്ങളുടെയും മുറിപ്പാടുകൾ നിറഞ്ഞ ശരീരം, സങ്കടങ്ങളും നിരാശയും ഉരുണ്ടുകൂടിയ കുടവയർ, സമ്മർദ ങ്ങളുടെ കാറ്റിൽ പൊഴിഞ്ഞുപോയ മുടി, നിരാശയുടെ കയത്തിൽ വീണുമല്ലിടുമ്പോഴുള്ള ചുളിവുകൾ ഒക്കെ എല്ലാവരെയുമെന്നപോലെ രഞ്ജിയെയും ബാധിച്ചിരുന്നു. രഞ്ജിയുടെ വീടിന് തൊട്ടപ്പുറത്തുള്ള വീടായിരുന്നു.

രാധിക വാടകയ്ക്കെടുത്തത്. തായംതൊടിക്കാരുടെ കളപ്പുര, തറവാട് പൊളിച്ചുകളഞ്ഞിട്ടും ഉടമസ്ഥർ കളപ്പുര നിലനിറുത്തിയിരുന്നു.

ആ കളപ്പുര കണ്ടപ്പോഴേ ഇഷ്ടം തോന്നി. തെക്കുനിന്ന് വള്ളുവനാട്ടിലേക്ക് ജോലിക്ക് വരുന്നവരുടെ മനസ്സി ലൊരു വള്ളുവനാട് ഉണ്ടാകും. പനയും കാറ്റും പുഴയും മുൾവേലിയും മൺവഴികളും ഓലമറയും വേലകളും ഉത്സ വങ്ങളും ഒക്കെയുള്ള ഒരിടം. നിറയെ കാറ്റും തണുപ്പുമു ള്ള ഓടുവീടുകളാണിവിടെ എന്നൊരു മുൻവിധിയുമുണ്ട്.

നിർഭാഗ്യവശാൽ രാധിക കണ്ട വീടുകളൊന്നും അങ്ങനെയായിരുന്നില്ല. അലങ്കാരങ്ങളും തൊങ്ങലുകളുമൊക്കെയുള്ള, നല്ല ചൂടെടുക്കുന്ന കോൺക്രീറ്റ് കാടുകൾ-ഗൾഫ് പണംകൊണ്ട് കെട്ടിപ്പൊക്കി യതുകൊണ്ടാകണം അതിനകത്ത് നിന്നാൽ ആവികൊണ്ട് പുഴുകും. അറബിരാജ്യത്ത് ഉരുകി ത്തീർന്നവന്റെ നിശ്വാസമാകണം ആ വീടുകളെ ഇത്ര ചൂടുപിടിപ്പിക്കുന്നത്.

ഒരുമാസത്തോളം ഒറ്റപ്പാലത്തൊരു ഹോസ്റ്റ ലിൽ നിന്നു. വിരസതയുടെ നാളുകളങ്ങനെ ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങുമ്പോഴാണ് ഒരു സഹപ്രവർത്ത കൻ തായംതൊടിക്കാരുടെ കളപ്പുരയെപ്പറ്റി പറയുന്നത്.

പാമ്പുകളും എലികളും കൂട്ടുണ്ടാകുമെന്ന് മുന്ന റിയിപ്പും തന്നു.

കേട്ടപാതി തിരിച്ചു. കണ്ടു. ഇഷ്ടമായി.

സ്ഥിരതാമസത്തിനായി വന്നപ്പോഴാണ് അയൽപക്കത്ത് രഞ്ജിയെ കാണുന്നത്.

രഞ്ജിയും അമ്മയും പുള്ളുവൻപാട്ട് കേട്ടിരിക്കു കയായിരുന്നു.

പുള്ളുവവീണ ഒരു ഹൃദയം പോലെ തേങ്ങുന്നു.

രാധികയുടെ നെഞ്ചിലും ഒരു തേങ്ങലുണ്ടായി.

രഞ്ജിയെ എന്നെങ്കിലും കണ്ടുമുട്ടുമെന്ന് കരുതി യിട്ടില്ല. ഒന്നുരണ്ടുവർഷം ഒരു ക്ലാസ് മുറിയിലു ണ്ടായിരുന്നു എന്നതൊഴിച്ചാൽ പറയത്തക്കത്ത ഇഴയടുപ്പം അന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നതുമില്ല.

“ഓമനക്കുട്ടന്റെ നാവേറു പാടുന്നേ... ഭരണിനാ ളല്ലോ... ഉണ്ണി പിറന്നത്...

“വീണേ, നീ ആരുടെ പാട്ടാ പാടുന്നേ? പുള്ളുവൻ ചോദിച്ചു.

“ഉണ്ണിക്കുട്ടന്റെ പാട്ടാ പാടുന്നേ,” പുള്ളുവവീണ യും വീണക്കാരനും മറുപടി പറഞ്ഞു.