વાર્તા રે વાર્તા... વાત વાર્તારસની

વાર્તા રે વાર્તા, ભાભો ઢોર ચારતાં, ચપટીક બોર લાવતાં, એક છોકરો રિસાણો, કોઠી પાછળ ભીંસાણો, કોઠી પડી આડી... અરર માડી!!

- મિલી મેર

મને વિશ્વાસ છે કે ઉપરના શબ્દો તમે વાંચ્યા નહિ હોય, ગાયા હશે! આ ગાવાની સાથે મનમાં એક દૃશ્ય બન્યું હશે કે જેમાં વચ્ચે એક વડીલ હશે અને આસપાસ નાનાં-મોટાં બાળકો હોય.

આ વીસ માર્ચે ‘વિશ્વ વાર્તા દિવસ' છે, ત્યારે યાદ કરીએ તો આપણે સૌએ એ સમય જોયો-જીવ્યો છે કે જ્યારે ઘરમાં દાદા-દાદી કે નાનાનાનીની આસપાસ બાળકોની આખી ટોળકી ગોઠવાઈ જતી અને પછી ઘરના વડીલો બાળકોને મહાભારત, રામાયણ, વિક્રમ વેતાળ, પંચતંત્ર કે અકબર-બીરબલની વાર્તા કહેતાં. આપણમાંથી કોઈએ મહાભારત કે રામાયણ કે કોઈ પુરાણો કે પંચતંત્ર ના વાંચ્યું હોય તોય આપણે એ બધી કથાઓ કે વાર્તાઓ ઘણા અંશે જાણીએ છીએ, એનું કારણ છે કે, ‘रोज सुनाये दादी नानी इक परियो की कहानी ીऐसा देस हे मेरा પણ આજે આ ચિત્ર બદલાયું છે, હાલના સમયમાં બાળકને વાર્તા કહેવાની પરંપરા તો વીસરાઈ જ ગઈ છે. ન્યુક્લિયર ફૅમિલીમાં યુવાન માતાપિતા પાસે બાળકને વાર્તા કહેવાનો સમય નથી, અથવા તો એમને વાર્તાઓ આવડતી નથી, જોકે બાળકનેય નાનકડી ઉંમરમાં એટલું બધું તો ભણવાનું પ્રેશર હોય છે કે એની પાસે વાર્તા સાંભળવાનો સમય છે કે કેમ? એય પ્રશ્ન છે!