நிலம் என்னும் நல்லாள் எங்களுக்கே சொந்தம்!

‘‘நம்ம உழுகிற நிலம் நமக்கே சொந்தம்ன்னு சொல்லுது 2006 வன உரிமைச்சட்டம். அந்த நிலத்தை மணியகாரர், தாசில்தார் எல்லாரும் அளந்துட்டும் போயிருக்காங்க. அப்படி சொந்தமுள்ள நிலத்திற்கு நில உரிமைச் சான்று வேண்டி இந்த கிராம சபை தீர்மானம் போடுது. இதை நாம் மணியகாரர், ஆர்.ஐ, தாசில்தார் எல்லோருக்கும் அனுப்பப் போறோம்!’’ வசந்தராஜ் பேச, கூட்டமே கைதட்டுகிறது.

- கா.சு.வேலாயுதன்

இந்த கிராமத்தின் பெயர் சோளகனை; ஒரு காலத்தில் வீரப்பன் நடமாடிய கிராமம், ஒரு காலத்தில் அதிரடிப்படைக்கு மறைந்து திரிந்த மக்கள் கூட்டம்தான் இப்போது இப்படியொரு தீர்மானத்தை முன்மொழிந்து வருவாய்த்துறை அதிகாரிகளுக்கு அனுப்பியிருக்கிறார்கள்.  

வீரப்பன் இருந்த வரை, ‘அவருக்கு அரிசி பருப்பு கொண்டு போகக்கூடாது; உணவு வழங்கக்கூடாது. கண்ணில் தட்டுப்பட்டால் உடனடியாகத் துப்பு தரவேண்டும். உங்களுக்கு
வேண்டிய சன்மானம் தருகிறோம். உங்கள் ஊரையே சுபிட்சமாக்கி, சொர்க்கபுரியாக்குகிறோம்!’ என்றெல்லாம் சொல்லி ஆசை வார்த்தைகள் கூறிய அதிரடிப்படை போலீஸாரையும், ‘வீரப்பன்கிட்டப் போனியா? அரிசி பருப்பு கொடுத்தியா?’ எனக்கேட்டு சித்ரவதை செய்த டார்ச்சர் முகாம்களையும் நம்மால் மறக்க முடியாது. அதில் முதலாவதாக வருவதுதான் இந்த சோளகனை கிராமம்.  

ஈரோடு மாவட்டம், அந்தியூரிலிருந்து பர்கூர் சுமார் 50 கிலோமீட்டர். அங்கிருந்து ஐந்து கிலோமீட்டர் தூரம் துருசணம்பாளையம். இங்கேயிருந்து புலி, சிறுத்தை, யானை, கரடி என வனவிலங்குகள் பகலிலேயே திரியும் காட்டுப் பாதையில் 10 கிலோமீட்டர் சென்றால் எட்டுவதுதான் இந்த சோளகனை. நான்கைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு இந்த 10 கிலோமீட்டர் தூரமும் சின்னதாக ரோடு போட்டிருக்கிறார்கள். இப்போது அந்த ரோடு அத்தனையும் ஜல்லிக்கற்களாகக் கிடக்கிறது. கடந்த அதிமுக ஆட்சியில் போட்ட சாலை இது!
அரைகிலோமீட்டருக்கு ஒரு முறை தடுக்கி விழுந்து எழ வேண்டியிருக்கிறது.