મુખવાસ

રામને લાવનારા કૃષ્ણ

- તનીશા

૧૯૯૦નો એ દિવસ. ખારી શિંગની મુઠ્ઠી ભરીને અમે તળ મુંબઈના અમારા મકાનની અગાશીએ ચડી ગયાં. નીચે જોયું તો કેસરિયા સાફા ને ખેસ પહેરેલા હજારો લોકોનો મહાસાગર. પોલીસની ગાડીઓ અનેક. બે-પાંચ મિનિટમાં રથ જેવું એક વાહન દેખાયું. ડ્રાઈવરની બેઠકની ઉપર છત્રધારી બાલ્કનીમાં કપાળે લાલ ચાંદલો કરેલો, ચકચકિત ટાલવાળો એક શખસ બધાનાં અભિવાદન ઝીલતો હતો.

અમને અગાઉ કહેવામાં આવ્યું હતું કે આ ભાઈનું નામ લાલકૃષ્ણ અડવાણી છે ને એ અયોધ્યામાં રામજન્મભૂમિના સ્થળે જ રામમંદિર બનાવવાની જનજાગૃતિ કેળવવા રથયાત્રાએ નીકળ્યા છે...રથને દૂરથી આવતો જોઈને પડોશની એક મરજાદી ડોશીએ એમના સાડલાના છેડેથી ૧૧ રૂપિયા કાઢીને અમને આપેલા અને કહેલું: એય છોડી, જલદી નીચે જઈને પેલા લોકો દાનપેટી લઈને ફરે છે એમાં નાખી આવ. અમે હોંશપૂર્વક એ દાન કરી આવેલાં.

- તો મિત્રો, એ અમારો અડવાણીજી સાથેનો પહેલો પરિચય. વખત જતાં અમે મુંબઈમાં એમની ઘણી પોલિટિકલ રૅલીઓ કવર કરી.૨૦૦૮માં અડવાણીજીએ એમની આત્મકથા માય કન્ટ્રી, માય લાઈફ અબ્દુલ કલામજીના હાથે લોકાર્પણ કરાવી ત્યારે અમે લાઈબ્રેરીમાંથી મેળવીને રસપૂર્વક વાંચી ગયેલાં. એમાં એમણે પોતાના બાળપણ, સિંધમાંનું જીવન, ભાગલાની યાતનાથી લઈને રાજસ્થાનમાં પ્રચારક તરીકેના દિવસો, જનસંઘ, ભાજપના વિજય-પરાજય, અયોધ્યા આંદોલન સુધીની અતરંગ વાતો કરી છે. આ પુસ્તકની ૧૦ લાખ નકલો વેચાઈ છે.