જીવનની કેડીએ હજી ડગ માંડ્યાં ત્યાં પગ ગુમાવ્યા, પણ મનોબળ નહીં...

સુરેન્દ્રનગર જિલ્લાના એક ગામની દીકરીની રમવાની ઉંમરે પોલિયોની બીમારીએ પગ છીનવી લીધા, પરંતુ સંજોગો સામે નિરાશ થઈને બેસી રહેવાને બદલે એણે જીવનમાં આગળ વધવાનો દૃઢ સંકલ્પ કર્યો. આજે એ દિવ્યાંગ મહિલા સરકારી અધિકારી તરીકે ફરજ બજાવે છે.

- દેવેન્દ્ર જાની

‘માત્ર દોઢેક વર્ષની વય હતી એ વખતે જ ભારે તાવ આવ્યો અને પોલિયોની અસર થઈ. બન્ને પગ હાલતાં-ચાલતાં સાવ અટકી ગયા. હજી તો જીવનની કેડીએ ડગલાં માંડીને ઊભી થઈ રહી હતી ત્યાં જ અચાનક આવી શારીરિક પીડા આવી પડી. જો કે મારો ઉછેર એક એવા પરિવારમાં થયો છે જ્યાં નાનપણથી એવી શીખ મળી છે કે ગમે એવા પડકાર આવે, ક્યારેય હિંમત ન હારવી. એ મુજબ મનને મજબૂત બનાવીને જિંદગીની સફરને સંઘર્ષ સાથે આગળ વધારી. જીવનમાં નક્કી કર્યું હતું કે પરાવલંબી નહીં, પણ આત્મનિર્ભર બનીને જીવવું.’

આ શબ્દો છે અનેક શારીરિક-માનસિક મુશ્કેલી વેઠીને સરકારી નોકરી મેળવી રાજકોટ જિલ્લા પંચાયતમાં અત્યારે નાયબ જિલ્લા વિકાસ અધિકારી (ડેપ્યુટી ડિસ્ટ્રિક્ટ ડેવલપમેન્ટ ઑફિસર) તરીકે ફરજ બજાવતાં ઈલાબહેન ગોહિલના. દિવ્યાંગતાને લીધે ચાલી શકતાં ન હોવાથી એ વ્હીલચરની મદદથી એમના કાર્યાલયમાં આવે છે. બહાર ક્યાંય મીટિંગ હોય તો પણ શારીરિક મુશ્કેલી સહન કરીને એમાં નિયમિત ભાગ લે છે. ૨૭ વર્ષની સરકારી સેવામાં ઈલાબહેને ક્યારેય પોતાની શારીરિક પીડાને વચ્ચે આવવા દીધી નથી.

સુરેન્દ્રનગર જિલ્લાના સાયલા તાલુકાના સુદામડા ગામનાં મૂળ વતની ઈલાબહેન ગોહિલ એક સામાન્ય પરિવારમાંથી આવે છે. સુદામડા આર્થિક અને શૈક્ષણિક રીતે પછાત વિસ્તાર છે. એમના પિતા ગુણવંતભાઈની ગામમાં કાપડની દુકાન. ચાર બહેન અને બે ભાઈમાં સૌથી મોટાં એવાં ઈલાબહેનને નાનપણમાં જ પગ ગુમાવવાનો વારો આવ્યો. તેમ છતાં એ શાળામાં અભ્યાસ કરતાં કરતાં દુકાનમાં પિતાને મદદરૂપ થતાં હતાં.

કાર્યક્રમ ઑફિસમાં હોય કે બહાર, શારીરિક અક્ષમતા એમાં વચ્ચે ન જ આવે... એવું વિચારીને મનને નબળું પણ શા માટે પડવા દેવાનું?